ś.p. płk rez. Jan Jankowiak (18.09.1927 – 01.2018)

Urodził się 18.09.1927 r. w Dederkałach Dużych (Wielkich) na terenie koszar 4 Baonu Korpusu Ochrony Pogranicza. Syn Władysława, st. sierż. KOP i Haliny z domu Purzyckich, dyplomowanej nauczycielki. Do 1935 roku wychowywał się pośród żołnierzy KOP w różnych miejscowościach na Wołyniu, w zależności od funkcji pełnionych przez ojca (Dederkały Wielkie - d-ca plutonu, Obory - szef kompanii, Łanowce - d-ca plutonu,  Michałówka - d-ca strażnicy). Od maja 1935, po przeniesieniu ojca do 23 Baonu KOP „Orany”, aż do 17 września 1939 (do momentu okupacji sowieckiej) mieszkał najpierw w Porzeczu k/Grodna, gdzie jego ojciec był szefem kompanii odwodowej - szkolnej w/w baonu, a potem w Oranach (ojciec pełnił tam funkcję oficera żywnościowego). Po szczęśliwym powrocie ojca z obozu, zorganizowanego przez okupanta w lesie k/Oran, przedostał się wraz z całą rodziną przez tzw. zieloną granicę do Ostrołęki, a następnie około 2 października1939 - do Warszawy. Tu ukończył 7 klasę szkoły powszechnej na Targówku, gdzie mieszkał, oraz 1-szą klasę gimnazjum handlowego prof. Lityńskiego przy ul. Moniuszki. W lutym 1942, ze względu na represje okupanta (groziła wywózka na tzw. roboty do Niemiec), musiał naukę przerwać i rozpocząć pracę w podległym niemieckim władzom wojskowym warsztacie samochodowym przy ul. Dobrej 69. W lipcu 1943 był więźniem Pawiaka. W warsztacie samochodowym pracował aż do Powstania Warszawskiego, które na Targówku trwało około 10 dni. Po tym okresie Niemcy wywieźli wszystkich mężczyzn z Targówka i Pragi, poprzez obóz przejściowy w Pruszkowie (Stalag 121), do obozu koncentracyjnego Stutthof. Z tego obozu został wywieziony, wraz z 52 innymi więźniami, do podobozu Baugard i Trunz w Prusach Wschodnich, gdzie aż do końca października 1944, pod nadzorem esesmanów, po dwanaście godzin dziennie kopał okopy. Po wyzwoleniu obozu przez Rosjan dotarł do Warszawy 30 maja 1945. W 1948 wstąpił do Łódzkiego Batalionu Akademickiego, studiował na Politechnice Łódzkiej, Gdańskiej, a po powołaniu Wojskowej Akademii Technicznej w1951 roku został przeniesiony do tej uczelni, którą w 1953 ukończył uzyskując tytuł wojskowego inżyniera mechanika. Aż do przejścia na emeryturę w 1976 roku pracował m.in. w wojskowych służbach drogowych, a od 1978 do 1990  na pół etatu na stanowisku technicznym w Zarządzie Lotniskowym Wojsk Lotniczych jako specjalista d/s. sprzętu lotniskowego. We wrześniu 2000 roku przypadek sprawił, że otrzymał w prezencie książkę J. Prochwicza „Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939”, gdzie na jednym ze zdjęć zobaczył swojego ojca w gronie podoficerów 4 Baonu KOP stacjonującego w Dederkałach Wielkich, w miejscowości gdzie się urodził. Z informacji w książce dowiedział się o Stowarzyszeniu Weteranów Polskich Formacji Granicznych, do którego od razu złożył deklarację i w którym z wielkim zapałem zaczął działać, zgodnie ze statutem tegoż stowarzyszenia. W 2004 r. został wybrany wiceprezesem Zarządu Stowarzyszenia. W związku ze swoją pracą był odznaczony KKOOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem w Służbie Ojczyzny, Złotą Odznaką za Zasługi dla Warszawy i wieloma innymi odznakami oraz dyplomami. Do SWPFG przyjęty 01.10.2003 r. Zmarł w styczniu 2018 r. i został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.